Rozdział 3

- Jesteśmy – odezwał się policjant tym samym budząc mnie ze snu.

Wysiadłam z samochodu i podeszłam do policjanta który właśnie wyciągał moją walizkę z bagażnika. Nie rozmawiałam z nimi podczas jazdy. Pytałam o mojego tatę ale nie wiedzieć czemu, nie chcieli mi nic powiedzieć. Dowiedziałam się tylko tego, że mam dwóch starszych braci. ŁAŁ. Zawsze chciałam mieć brata, a będę miała dwóch.

-HALO? Ziemia do Mai? – wyrwał mnie z zamyślenia policjant.

-Oh.. przepraszam..

-Dalej będziesz musiała dać sobie radę sama .. W Londynie na lotnisku będzie na ciebie czekał twój tata. A tu masz bilet.

-Dziękuję.

-Trzymaj się i miłej podróży – powiedział z uśmiechem po czym wsiadł do samochodu i odjechał.

Patrzyłam jeszcze przez chwilę jak samochód się oddala. Gdy już zniknął z pola mojego widzenia, wzięłam walizkę i weszłam do środka. Po załatwieniu wszelkich spraw związanych z lotem wreszcie siedziałam w samolocie. Obok mnie siedziała jakaś dziewczyna. Wyglądała na jakieś 18 lat. W ręku miała tablet. Właśnie wchodziła na twittera. Na zweryfikowane konto Nialla Horana.

-Lubisz go? – odezwała się do mnie. Chyba zauważyła że się lampię jak głupia na to co robi.

-Tak..

-Directioner?

-Nie.. ale sporo o nich wiem.

-A już myślałam..  ja tak –uśmiechnęła się, na co odpowiedziałam tym samym.

-Jak masz na imię? – spytałam.

-Kate a ty?

-Maja, mieszkasz na stałe w Londynie?

-Tak.. moi rodzice się rozwiedli. Mieszkam z mamą w Anglii a tata mieszka w Polsce. A ty?

-Em… ja się wprowadzam do Londynu – powiedziałam z obawą że zaraz spyta o rodziców.

-A do jakiej szkoły będziesz chodziła?

-Jeszcze nie wiem..

-Rodzice ci nie powiedzieli? –spytała ze zdziwieniem. Wiedziałam że tak będzie.

-Moja mama zmarła pół roku temu.. teraz jadę do taty.. Którego nawet nie znam.

-Przepraszam.. ja nie wie..

-Nie nie! –przerwałam jej- to nie twoja wina. 

Kate nadal nic nie mówiła. Postanowiłam jakoś wybrnąć z tej niezręcznej sytuacji.

-A więc co nowego pisze Niall? - ani trochę mnie to nie interesowało, jednak chciałam z nią porozmawiać. Dobrze by było mieć kogoś znajomego w Anglii.

-Hymm.. że jutro ma poznać swoją siostrę .. – powiedziała.

-Co? - spytałam ze zdziwieniem.

-Cytując:  „Jutro wracamy do Londynu. Poznam swoją młodszą siostrę!”

-Urodziła mu się siostra?

-Nie! To jest większa historia! Ostatnio mówił o tym w wywiadzie! Podobno to córka jego taty! Która teraz ma z nim zamieszkać!

-To ile ta dziewczyna ma lat?

-Szesnaście. To musi być dla niej ciężkie..
-Ta.. dobrze znam to uczucie - Kate popatrzyła na mnie jak by zobaczyła anioła.
-Może twoim bratem będzie Niall Horan! –powiedziała z naciskiem na jego imię i nazwisko.

-Zgłupiałaś!– zaśmiałam się- To nie jest możliwe -powiedziałam, sama się dziwiąc, że tyle faktów się ze sobą wiązało.

Cały lot rozmawiałyśmy. Ciągle się śmiałam, a to dawno mi się nie zdarzyło.  Kate jest świetną dziewczyną. Strasznie gadatliwą, ale lubię takie osoby, tym bardziej że ja jestem raczej z tych nieśmiałych.

Jesteśmy. Londyn. Zawsze chciałam tu być, ale teraz jedynie czuję strach i obawę.

-Nie bój się – powiedziała Kate, co najmniej jak by czytała w moich myślach.

-Łatwo powiedzieć..

-Jak coś to zamieszkasz u mnie! – powiedziała na co zachichotałam– Nie śmiej się ! Ja serio! Będziemy jak siostry!

-To miłe- uśmiechnęłam się.

Na lotnisku pożegnałam się z Kate i zaczęłam rozglądać się za tabliczką, kartka lub czymkolwiek innym z napisem MAJA SĘK. Niestety nic takiego nie dostrzegłam. Siadłam na ławce z nadzieją że zaraz ktoś po mnie przyjdzie. Zadzwoniłam do Pauliny. Opowiedziałam jej o Kate i o tym jak minął mój lot. Kiedy coś zaciekawiło moje oczy zakończyłam rozmowę i zaczęłam ponownie się rozglądać.  Zielona kartka z moim imieniem i nazwiskiem widniała jakieś 20 metrów przede mną. Biegłam przez tłum do swojego celu.  Wreszcie dojrzałam mężczyznę trzymającego kartkę dzięki której go dostrzegłam. Twarz miał miłą, a w ręcz kogoś mi przypominającą.

Nieśmiało zbliżyłam się do pana z tabliczką.

-Dzień dobry –powiedziałam po angielsku z nadzieją ze dostane odpowiedź po polsku.

-Dzień Dobry! Maja ? – niestety.. odpowiedź też po angielsku.

-Tak.

-Miło cię poznać jestem Bobby! – powiedział a zaraz potem ukazał mi swój wielki uśmiech.

-Mi także bardzo miło pana poznać - będę musiała przestawić się na angielski.

-Bądźmy na ty.. mówi mi Bobby.. wujku.. albo tato…. Jak chcesz –oświadczył.

-Może być tato – uśmiechnęłam się. Nigdy do nikogo nie mówiłam ‘tato’. Do swojego ojczyma mówiłam po prostu po imieniu.

Poszliśmy do samochodu. W samochodzie bardzo miło mi się z  nim rozmawiało. Nie chciał zdradzić imion mojego rodzeństwa. Mówił "ciekawość to pierwszy stopień do piekła". Przecież  miałam prawo to wiedzieć, jednak mniejsza o to.

-Jesteśmy – powiedział gdy właśnie stanęliśmy na parkingu wielkiego domu z basenem i ogrodem.

-To tu..?- zamarłam.

-Tak.. nie podoba się?

-Podoba! –krzyknęłam. Po czym dalej przemierzałam wzrokiem posadę.

-No to wysiadamy?  -usłyszałam.

-Tak!

Kiedy opuściłam samochód usłyszałam za sobą głos.

-WITAMY U HORANÓW!

*

HORANÓW. Stop. Co? To się nie dzieje naprawdę. Odwróciłam się i zobaczyłam nie za wysokiego mężczyznę i kobietę z dzieckiem na ręku.

-Jestem Greg! A to moja żona Denise i mój synek Theo – przedstawił się mężczyzna. Dobrze wiedziałam kim oni są, nie musiał mi nawet tego mówić. Już sobie wszystko przypomniałam. Czyli Kate miała rację? Uszczypnęłam się w rękę, aby sprawdzić czy to na pewno nie sen. Nie śniłam. Popatrzyłam Grega który czekał aż się odezwę.

-Mam na imię Maja – powiedziałam tak jak by fakt rozmowy z nim, nie robił na mnie wrażenia.

-Miło mi cię poznać – powiedział Greg i ucisnął mi rękę.

-Mi was także – odpowiedziałam z uśmiechem.

-No to wy oprowadźcie Maję po domu a ja zrobię coś do jedzenia! Na pewno jesteś głodna – powiedział do nas Bobby.

-Okej.. a więc zapraszam – powiedział Greg wskazując ręką w stronę drzwi wejściowych.

Greg szedł przodem a ja grzecznie za nim. Pokazywał mi wszystkie pomieszczenia. Włącznie z garażem. Wszystko było ogromne. Nigdy nie byłam w tak wielkim domu. A co dopiero mówić o mieszkaniu w czymś tak ogromnym. Na parterze znajdował się salon, pokój taty, kuchnia no i toaleta. U góry był pokój Grega i Nialla, ale oni tu już nie mieszkają. Tak więc tak wielki dom jest tylko dla mnie i taty.

-A to jest twój pokój – powiedział Greg.

-MÓJ?! – upewniłam się że dobrze usłyszałam.

-Tak.. mój pokój jest trochę większy więc jeśli ten jest dla ciebie za mały możesz wziąć mój.

-Co? Ten jest ogromny! – krzyknęłam ze łzami szczęścia w oczach.

-Ściany pomalowaliśmy na błękitny.. ale można to zmienić..

-Jest pięknie – czułam się jak by to był sen z którego nie chcę się nigdy obudzić.

-Kupiliśmy Ci kilka gadżetów i ubrań.. 
-Nie trzeba było..
-Nie chcemy żeby pomyślała że chcemy cię przekupić, ale pomyśleliśmy że raczej nie dostałaś nic z tych rzeczy w domu dziecka.

-Nie pomyślałam tak.. ale faktycznie.. w domu dziecka jedyne co dostawałam to niedobre jedzenie.. tak więc nie mam żadnych nowych rzeczy od wypadku..- powiedziałam a na samo wspomnienie łzy pojawiły mi się w oczach. Greg podszedł do mnie i objął mnie w uścisku. Dziwne uczucie. Od pół roku nikt mnie nie pocieszał oprócz Pauliny która była moim jedynym wsparciem.

Greg puścił mnie i zaczął mówić.

-Przykro mi że dopiero teraz do nas trafiłaś, ale nic nie wiedzieliśmy o tym że twoja mama miała wypadek i że jesteś teraz sama. Chcemy być dla ciebie jak prawdziwa rodzina.

-Dziękuję – powiedziałam, byłam naprawdę wzruszona tym co do mnie mówi.

-Jeśli będziesz miała jakiś problem lub po prostu będziesz chciała sobie popłakać my jesteśmy otwarci.

-Dziękuję nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy.

-A co do spraw babskich to zawsze możesz pogadać z Denise – dodał na co się roześmiałam -  a więc zapoznaj się ze swoim nowym pokojem i zejdź później na obiad, ok?

-tak, dzięki – odpowiedziałam.

Zostałam sama w pokoju. Był ogromny. A w dodatku miał łazienkę. Łóżko było dwuosobowe, leżała na nim czysta, biała pościel. Było zrobione z jasnego drewna tak jak biurko i szafy. Na biurku leżał laptop, iphone i tablet.. – kupiliśmy ci kilka gadżetów – chodziły mi po głowie słowa Grega. W tym pokoju było dosłownie wszystko. Z ciekawości podbiegłam do szafy, a kiedy ją otworzyłam nie mogłam uwierzyć własnym oczom, to na pewno nie było 'trochę' ubrań, nie wiem czy określenie 'dużo' to wystarczające pojęcie na to co zobaczyłam.

-Maja jedzenie ci wystygnie – odwróciłam się i zobaczyłam w drzwiach Denise.

-Ja.. przepraszam już idę – zamknęłam szafę.

-Podobają ci się ubrania? – spytała.

-Tak.. bardzo. Ty wybierałaś ? – spytałam w drodze do kuchni.

-Nie.. Lou Teasdale, kojarzysz?

-Tak, czytałam jej książkę, jest świetna.

W kuchni pachniało pizzą. Wyglądała przepysznie. Na sam widok leciała mi ślinka.

-Lubisz pizzę? – spytał Bobby.

-Tak! Chyba  nie ma osoby która by jej nie lubiła! –odpowiedziałam z uśmiechem na twarz.

-To prawda! – powiedział Greg i wszyscy zaczęli się śmiać.

Pizza tak jak wyglądała tak i smakowała. Była przepyszna. Przy jedzeniu ciągle o czymś rozmawialiśmy. Wypytywali o moje hobby, zainteresowania i takie tam. Są boscy, a Theo jest najsłodszym dzieckiem jakie kiedykolwiek widziałam.

 -A jutro poznasz Nialla – powiedział Greg.

-Super – powiedziałam z uśmiechem – nie mogę się już doczekać.

Reszta dnia minęła bardzo miło. Greg z żona i synkiem poszli zaraz po dwudziestej. Siedziałam w swoim pokoju i przeglądałam tumblr kiedy Bobby zapukał do pokoju.

-Można?- spytał.

-Pewnie- odpowiedziałam.

-Jutro niestety muszę jechać do pracy i nie będzie mnie cały dzień.. wrócę około dwudziestej pierwszej.

-Nie martw się dam sobie radę.

-Niall powinien być jakoś po dziesiątej, ale z nim nigdy nic nie wiadomo.. – powiedział a ja się zaśmiałam.

-Okej.

-W lodówce jest pełno jedzenia. Niall ma klucze więc sam sobie otworzy..  A właśnie! Tu masz klucze od mieszkania jak byś chciała gdzieś wyjść.

-Dziękuję – Bobby musiał mi naprawdę ufać dając mi klucze od domu.

-Jakbyś gdzieś wychodziła  to napisz do mnie.. żebym się nie martwił.

-Jasne.

-No. To ja idę spać.. dobranoc!

-Dobranoc - odpowiedziałam po czym wyszedł z pokoju zamykając za sobą drzwi.

Do łóżka położyłam się zaraz po północy ale nie mogłam usnąć.. zawsze gdy jestem w nowym miejscu mam z  tym problem. 

Obudził mnie głośny śmiech dochodzący z dołu domu. Zerwałam się na równe nogi. Ktoś tu jest? Spojrzałam na zegarek, było już dobrze po dziesiątej. To na pewno Niall.

_______

 

PROSZĘ O KOMENTARZE ! TO DLA MNIE WAŻNE <3

Następny rozdział już jutro około 16 ;)