Rozdział 14

Dalej płakałam, siedząc wtulona  w Harrego.

-Już ci nic nie grozi – mówił  – jestem tu.

Jego głos był uspokajający. Chciałam żeby tu ze mną był, żeby nigdzie nie odchodził. Jeszcze nie dawno błagałam żeby się do mnie nie zbliżał, teraz, modliłam się w myślach żeby nie odchodził. 

Nadal czułam na sobie zapach tego chłopaka, jego dotyk, jego głos. Musiałam to z siebie zmyć.

-Pójdę się umyć – powiedziałam do Harrego ocierając oczy z łez.

-Poczekać? – przytaknęłam na odpowiedź, chciałam żeby został, chciałam czuć że nic mi nie grozi. Poszłam do łazienki.

*

*HARRY*

Siadłem na skraju łóżka i czekałem, aż Maja wyjdzie z łazienki. Pomimo puszczonej wody i zamkniętych drzwi, słyszałem jej płacz. Jeszcze długo nie zapomni zdarzeń z dzisiejszego dnia.. będzie jej z tym źle jeszcze przez długi czas. Zabił bym tego skurwisyna. Byłem cholernie na siebie zły. Powinienem tam być wcześniej, ta sytuacja w ogóle nie powinna mieć miejsca.

Drzwi pokoju otworzyły się z hukiem. Pijany Niall wbiegł do pokoju. Był przestraszony, zły,  roztrzęsiony. Dawno nie widziałem go w takim stanie. Byłem na niego wkurwiony, nie powinien puszczać Mai samej.

-Gdzie ona jest?! –krzyknął patrząc na mnie.

-To wszystko twoja wina! –podszedłem do niego i złapałem go za koszule.

-Gdzie ona jest?! –powtórzył pytanie nie zwracając uwagi na to co powiedziałem.

-Wiesz co mogło się jej stać?! –chciałem żeby zrozumiał że przez jego głupotę Mai mogła stać się krzywda.

-Gdzie ona jest? –spytał spokojnym głosem. W tym momencie zobaczyłem że z jego oczu ciekły łzy. Wcale nie zlewał tego co mówiłem. Dobrze wiedział co mogło się wydarzyć. Bał się o nią tak samo jak ja.

-Myje się – powiedziałem puszczając jego koszulę. Kiedy to zrobiłem Niall siadł na podłodze i schował twarz w dłonie.

-Jest już bezpieczna –przykucnąłem przy nim, klepiąc go w ramię. Niall dalej nie odsłaniał twarzy.

-Idź do pokoju, jutro z nią porozmawiasz.. teraz to nie ma sensu, jesteś pijany –powiedziałem. Podniósł głowę. Miał załzawione oczy.

-Masz racje to moja wina –obwiniał się za całą sytuację.

-Nie.. nie mogłeś wiedzieć że coś takiego się stanie –chciałem go uspokoić. Za bardzo na niego naskoczyłem. To nie była tylko jego wina. To była wina każdego z nas po kolei. Maja ma 16 lat więc już dawno powinna być w pokoju, a nikt się tym nie zainteresował.

 Niall wstał z podłogi i zaczął kierować się do drzwi. Gdy stał już w progu pokoju odwrócił się.

-Dziękuję – powiedział po czym wyszedł.

Siadłem na łóżku. Dawno nie usłyszałem czegoś takiego od Nialla. Od śmierci Diany rzadko kiedy nasze spotkania nie kończą się kłótnią. Może teraz to się zmieni? 

Moje ręce nadal drżały. Nie wiedziałem jak powinienem się teraz zachować. Pójść sobie? Zostać z nią? 

**

*MAJA*

Kiedy wyszłam spod prysznica, założyłam na siebie luźną bluzkę do spania, która sięgała mi do połowy ud i krótkie spodenki. Rozczesałam włosy i siadłam na podłodze. Sięgnęłam po swoją torebkę leżąc  na ziemi i wyjęłam z niej żyletkę. Moje ręce nadal się trzęsły, a z oczu spływały pojedyncze łzy. Popatrzyłam na swój nadgarstek na którym było już pełno blizn, zawsze zasłanianych bandamką lub bransoletkami. Zaczęłam robić nowe linie na nadgarstku. Kropelki krwi spadały na podłogę. Właśnie to robię w trudnych chwilach. Dzięki temu, czuje że to co złe, wypływa ze mnie razem z krwią. Ostatni raz przejechałam żyletką po nadgarstku i wrzuciłam ją z powrotem do torebki. Będzie tam na mnie czekała.

-Maja wszystko w porządku? –usłyszałam Harrego pukającego do drzwi.

-Tak –odpowiedziałam. Podniosłam się z podłogi. Obmyłam nadgarstek i założyłam na nowe rany swoją czarną bandamkę, jak zawsze. Obmyłam oczy i wyszłam z łazienki. 

Kiedy zobaczyłam Harrego siedzącego na rogu łóżka, sztucznie się uśmiechnęłam. Nie umiałam inaczej, nie w takiej sytuacji.

-Dziękuję że poczekałeś.. –powiedziałam, podpierając się o drzwi łazienki.

-Jeśli chcesz to zostanę..-zaczął ale mu przerwałam.

-Nie dziękuję.. poradzę sobie, jest ok –powiedziałam, a raczej skłamałam. Chciałam zostać sama.

-A.. okej.. gdyby coś było nie tak.. –mówił wstając z łóżka – to masz mój numer.

Patrzyłam jak Harry zbliża się do drzwi.

-Harry! –zawołałam go kiedy nacisnął klamkę. Odwrócił się w moją stronę.

-Tak? –popatrzył na mnie z lekkim zdziwieniem. Chciałam mu za wszystko podziękować, za to że mnie uratował. Za to że był kiedy nikogo przy mnie nie było. Nie wiem czemu, ale nie umiałam tego zrobić. Na samo wspomnienie tego chłopaka, łza spłynęła po moim policzku, szybko ją starłam z nadzieją, że Harry jej nie zauważy.

-Dobranoc –powiedziałam.

-Dobranoc –powiedział z uśmiechem, ale w jego oczach był jedynie smutek. Wyszedł. Zostałam sama.

***

Zgasiłam światło w całym pokoju, zapalając jedynie małą lampkę stojącą na szafeczce nocnej. Siadłam na łóżku, położyłam koło siebie laptopa i włączyłam muzykę z folderu 'zły dzień'. Położyłam się, słuchałam tego co leci i jedyne co robiłam, to patrzyłam w sufit. Od wyjścia Harrego już nie płakałam, teraz jedyne co czułam to strach. Bałam się, że ten chłopak tu przyjdzie i skończy to co zaczął. Zapaliłam więcej światła i pogłośniłam muzykę z nadzieją zagłuszenia swoich myśli.. nic z tego. Praktycznie trzęsłam się ze strachu. Nadal widziałam twarz tego potwora, słyszałam jego głos w swojej głowie. Nie usnę jeśli będę sama. Sięgnęłam po swoją komórkę i już zaczęłam wpisywać numer Nialla, gdy przypomniałam sobie słowa Harrego -gdyby coś było nie tak to masz mój numer. Prawda była taka, że właśnie Harrego chciałam mieć teraz przy sobie. Nie chciałam Nialla.. chciałam Harrego. 

Bez większego namysłu napisałam smsa. 

Z niecierpliwością czekałam na odpowiedź. Moje myśli na temat Harrego radykalnie się zmieniły po tym co dla mnie zrobił. Może powinnam była go wysłuchać kiedy o to prosił? Może powinnam z nim była porozmawiać tak jak mi doradzał Louis z Lou? Może teraz jest na mnie za to zły? 

 Moje przemyślenia przerwał dźwięk smsa. Szybko odblokowałam ekran.

Na widok smsa uśmiechnęłam się. Szybko odpisałam. 

Siedziałam na łóżku i patrzyłam jak głupia na ekran komórki. Po kilki sekundach otrzymałam odpowiedź...

________ 

TAK WIĘC JAK ZAWSZE PROSZĘ O KOMENTARZE. 

Może to irytujące, ale one na prawdę motywują. x 

JEŚLI CHCESZ BYĆ POWIADAMIANA O NOWYCH ROZDZIAŁACH WEJDŹ --> TU <--

Następny rozdział w sobotę. :)